"H κοινωνία η οποία διαχωρίζει τους φιλοσόφους της από τους πολεμιστές της θα έχει αποφάσεις που θα λαμβάνονται από δειλούς και στρατό που θα αποτελείται από ηλιθίους" Θουκυδίδης

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2020

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Άσκηση στην Κομοτηνή

 Πέμπτη 17 Μαΐου 2012.

Μου τηλεφωνεί ο Βλάσης, γραμματέας τότε του ΣΕΕΔΑ. Έχουμε πρόσκληση από την Μητροπολιτική Λεφεδ για άσκηση στην Κομοτηνή, το Σάββατο 19, στην μνήμη της γενοκτονίας των ποντίων. Δεν υπάρχει 2η σκέψη, ετοιμάζουμε το ταξίδι. Βαν πουθενά. Μιλάμε με ΠΕΝΕΦΥΟ και Λεφεδ Αττικής για να πάμε όλοι παρέα, μπέρδεμα λόγω δουλειάς του Σαββάτου. Δίνουμε ραντεβού στο πεδίο της άσκησης. Πολύωρο ταξίδι μετά την δουλειά και άγχος για να είμαστε στην ώρα μας. Φτάνουμε αργά το μεσημέρι στο πεδίο βολής της Κομοτηνής και προσπαθούμε να ξεκουραστούμε. Καιρός μουντός, ένας μαύρος ουρανός, σαν και ο Θεός να θρηνούσε την γενοκτονία. Μαζεύεται κόσμος από όλη την Ελλάδα, κανείς δεν μιλά, δεν υπάρχει χαρά που βλεπόμαστε μετά από καιρό, κλίμα βαρύ, πένθιμο. Έρχεται το πούλμαν από Θεσσαλονίκη και κατεβαίνει πρώτος, ο τότε, εφ. Λοχαγός Σιδηρόπουλος. Μας αγκαλιάζει και ψιθυρίζει με σπασμένη φωνή, ευχαριστώ που είστε εδώ. Μαζευόμαστε μέσα σε ένα τολ την ώρα που έχει αρχίσει και σκοτείνιαζει. Από ένα τζαμί λίγο πιο μακριά, ακούγεται από τα μεγάφωνα η βραδινή προσευχή. Ταυτόχρονα, ο Γιάννης Ξανθόπουλος, βγάζει από το μπεργκιν του μια ποντιακή λίρα και αρχίζει να παίζει. Ανατριχίλα, κλάματα, ένα απόκοσμο συναίσθημα που δεν είχα νιώσει ποτέ. Βλέπεις γύρω σου λεβέντες με παραλλαγές να κάνουν τον σταυρό του και να ξεκινούν για την άσκηση. Προέλαση διατάζει ο λοχαγός. Έχουμε δύναμη λόχου, κόσμος πολύς. Χωριζόμαστε σε 4 διμοιρίες. Ανθυπολοχαγός Θοδωρής Σαράφης διμοιρίτης σε εμάς, ομαδάρχης ο Βλάσης. Έτοιμοι να ξεκινήσουμε, μαζί με εμάς ξεκινά και η καταιγίδα. Ένας χαμός, δεν βλέπεις μπροστά του. Οι διαταγές ξεκάθαρες, κυνηγούμε το εχθρό ασταμάτητα. Η Διμοιρία θα κάνει συνεχώς υπερκέραση. Λάσπη παντού, κολλάς σε κάθε βήμα. Δεν σταματάμε, ο εχθρός πρέπει να βγει από την μέση για να εκκαθαρίσουμε τα περίχωρα της Κομοτηνής. Συνάδελφος κολλάει στην λάσπη και πάμε να τον τραβήξουμε, βγαίνει αλλά τα αρβύλα μένουν κολλημένα μέσα στην λάσπη, βουτάει να τα τραβήξει και συνεχίζει, έχουμε μείνει πίσω και τρέχουμε να προλάβουμε τον λόχο. Μόλις φτάνουμε κάποια ομάδα έχει καταφέρει να πιάσει 2 αιχμάλωτους. Ο λοχαγός δίνει ξεκουράσει μέχρι τις 6 το πρωί. Χωνόμαστε μέσα στο δάσος ανά ομάδες και ψάχνουμε μέρος να λουφάξουμε. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 2 και έχω να καπνίσω τσιγάρο από τα απόγευμα. Πως όμως που όλα πάνω μου, γύρω μου, είμαι μούσκεμα και συνεχίζει να βρέχει. Μαζευόμαστε όλοι γύρω από τον ομαδάρχης μας, τον Βλάση. Κοιμηθείτε όλοι μας λέει, θα κάνω την σκοπιά όλων σας, σας θέλω ξεκούραστους. Αρχηγός με όλη την σημασία της λέξης. Φοράω ένα αδιάβροχο που πλέον δεν κρατάει άλλο το νερό μακριά. Αλλάζω γρήγορα και ρίχνω πάνω μου το ποντσο παλεύοντας να ανάψω ένα γαμημενο τσιγάρο. Έρχεται δίπλα μου ο Δημήτρης και μου ζητάει τσιγάρο. Τον ήξερα 2 χρόνια και δεν τον είχα δει να καπνίζει. Πρέπει να καθαρίσει το μυαλό μου λέει, τον είχε καταβάλει η ένταση. Βράχος ο Μήτσος, όλο νεύρο και είχε αρχίσει να σπάει. Καθόμαστε πλάτη πλάτη ακουμπώντας σε ένα δέντρο και παλεύουμε να κοιμηθούμε. Ο ήχος από τις σταλες πάνω στο ποντσο δεν σε αφήνει να κλείσεις μάτι. Κάποια στιγμή έρχεται ο Βλάσης. Σηκωθείτε μαλακες, θα μας την πέσουν, ξυπνήστε και τις άλλες ομάδες. Η ώρα έχει πάει 5 το πρωί. Γαμιεται στην βροχή. Ξυπνάνε όλο, τα όπλα στα χέρια και περιμένουμε. Γίνεται πέσιμο στην 2η διμοιρία και φεύγουμε όλοι στην επίθεση. Κραυγές, κρότοι, διαταγές που δεν ξεχωρίζεις ποιος τις δίνει και κάπου εκεί η επίθεση τελειώνει. Κάνουμε περιμετρική και περιμένουμε διαταγές. Ξαφνικά αρχίζουμε να με τραβάνε από το σακίδιο. Είναι ο Δημήτρης γιατί έχω πάει σε λάθος ομάδα. Όλοι μου φαίνονται ίδιοι από την κούραση. Προχώρα μαλακα, όλοι εσένα περιμένουμε, είσαι ο ανιχνευτής. Νιώθω ότι έχω γίνει ρεζίλι, ο Βλάσης με κοιτάει και μου λέει όλα καλά ζοαρε μια ανάσα και φύγαμε. Ανεβαίνουμε ένα λόφο και νιώθω ρομπότ απλά κινούμαι χωρίς να σκέφτομαι. Στην κορυφή έχουν φτάσει όλες οι ομάδες και αρχίζουν όλοι να αλλάζουν καθώς η βροχή μετά από 14 ώρες έχει σταματήσει. Παλεύουμε με κάτι στερεά καύσιμα και μια καραβάνα, να ζεσταίνουμε λίγο νερό για τσάι και καφέ μπας και νιώσουμε λίγο στεγνοί. Ευκαιρία για τσιγάρο πάλι μιας και τα σύννεφα χαλάρωσαν και βγαίνει ο ήλιος. Όπου έπεφταν οι ακτίνες του, μαζευόμασταν 10-15 άτομα για να στεγνώσουμε. Πριν προλάβουμε να πιούμε τον καφέ έρχονται οι διαταγές. Πρέπει να κατέβουμε στην πεδιάδα για να γίνει η τελικη επίθεση. Κατεβαίνουμε γρήγορα και ξεκινάμε πυρ και κίνηση σαν λόχος, 500 μέτρα μέσα στις λάσπες του χωραφιού, ένας χαμός, πέφτουμε σαν τα γουρούνια. Δίνεται λήξη και φεύγουμε στο τολ για απενημερωση. Εθνικός ύμνος, πάλι δάκρυα, είναι 19 Μαΐου και τιμούμε τους Πόντιους. Αρχίζουν όλοι να φορτώνουν σιωπηλά το εξοπλισμό στα οχήματα για να ξεκινήσουμε για τα σπίτια μας. Βιάζεστε ρε να φύγετε από κοντά μου; Γυρίζουμε τα κεφάλια και είναι ο Σιδηρόπουλος. Σας έχω έκπληξη. Φορέστε εξαρτήσεις και ελάτε όλοι μαζί μου. Πάμε στο πεδίο βολής με τα πόδια και από μακριά έρχονται ΙΧ, σταγιερ και τζιπάκια του στρατού. Θα κάνουμε βολές με τους εθνοφύλακες. MG3, G3, 0.45 και γνωριμία με ZU23. Χαμός μιλάμε, βουίξαν τα αυτιά μας,3 ώρες πιστολίδι. Ήρθε η ώρα να φύγουμε, χαιρετάμε τον Γιάννη και τα άλλα παιδιά. Να πάρετε τηλέφωνο μόλις γυρίσετε μας λέει, η άσκηση τελειώνει μόλις γυρίσουν όλοι σπίτια τους. Το είχα ακούσει πριν λίγες εβδομάδες για πρώτη φορά στον Μακεδονομάχο, ακόμα μας το λέει. Γυρίσαμε στην Αθήνα σχεδόν χωρίς να μιλήσουμε. Πως να εξηγήσεις τι ένιωσες εκεί, όλα τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα. Κάθε φορά που βρέχει, θυμάμαι την άσκηση και κοιτώ τις λίγες φωτογραφίες που έχω από αυτήν. Εκεί γνώρισα και πρώτη φορά τον Νίκο. Δεν συζητήσαμε πολλές φορές για την άσκηση, τι να πούμε βέβαια, τα λόγια ήταν φτωχά.

Thodoris Kollias